‘Haha, hahaha.’ Zijn grijns is immens. Indringende, rood doorlopen ogen. Die gast heeft iets te veel nespresso’s gehad. Het is te merken aan zijn gedrag. Hij staat voor me, wilt me verleiden. Zijn hand valt op mijn schouder, de klamheid voel ik door mijn hemd. Met woorden die hij elke morgen voor de badkamerspiegel oefent, probeert hij me over te halen. Langs zijn mondhoek zijn nog kruimels van gebak zichtbaar. Wellicht een verjaardag of een meer sinistere achtergrond. Hij verzoekt me om plaats te nemen. Ik twijfel nog. Voorzichtig zak ik in de leren bekleding, terwijl hij vliegensvlug naast me gaat zitten. Zijn zweetvlekken groeien met de voorbij tikkende secondes. Het zal snel moeten gebeuren, dat weet hij maar al te goed. Als hij me niet overhaalt en met lege handen komt te zitten, zal hij zijn gezond verstand verliezen. Elke beweging die ik maak, het oogcontact dat we hebben, wordt tot op het bot geanalyseerd. Zijn ademhaling is onregelmatig. Als een hongerige wolf staart hij me aan. Ik zeg dat ik er nog over wil nadenken. De hongerige wolf verandert in een aangereden hert. Met smekende ogen kijkt hij naar me. Ze lijken te zeggen; “Schiet me nu hier ter plekke kapot, mijn leven heeft geen doel meer.” In een laatste stuiptrekking steekt hij zijn bloedend pootje uit en verzekert met dat hij mijn leven zal veranderen. Het begint een beetje eng te worden en ik besluit er een eind aan te maken. ‘Ik adviseer je echt een andere carrière te zoeken. Je lijkt me een aardige gast Jean-Pierre, maar dit is niets voor jou. Het is trouwens een mooie auto, maar ik moet de financiën nog met mijn vrouw overleggen. Echt Jean-Pierre, sterkte.’