Mijn lief is ziek. De sneuneus. Ik trek een runderbouillon van dikke nekbotten, een mergpijpje en harde laurierblaadjes. De geur trekt door het opengeschoven raam naar buiten; mijn keuken ligt aan de straatkant. Ik ben eraan gewend dat voorbijgangers stilstaan en zonder gêne naar binnen kijken. Ze lachen naar me, gaan op het voorbankje zitten of staren naar een schilderij van een blote man dat ik expres heb opgehangen. Nu staan ze stil om mijn geur op te snuiven en over hun lippen te likken. Een van hen drukt zijn korstige mond op het raam en als ik met mijn schuimspaan uithaal, barsten zijn lippen open als hij zich lostrekt. Zijn tong lijkt beslagen en wit vergaan. Uit de verte klinkt een stem die zeikt, die aan mijn poten zaagt. Of ik nog steeds niet klaar ben? Ik laat een zware pan vallen, gil, en zijn geluid verstomt. Ik schenk een glas fonkelende wijn in en tast naar mijn sigaretten die op de afzuigkap liggen. Het open pakje laat zijn inhoud in het grijze schuim van de bouillon verdwijnen. Met engelengeduld haal ik de gescheurde sigaretten eruit en bedenk me dat ik de sliertjes tabak als zeewier zal duiden. Op mijn werkblad glanzen trompettes de la mort. Ik wrijf over hun steeltjes die zacht aanvoelen en fileer ze in plakjes. De stem uit de verte komt terug en vult mijn wezen. Ik pak zijn kom, schenk bouillon over de champignons, grijp naar de mandoline voor een julienne van wortel en rasp de huid van mijn vingers mee. Als ik de wortelkrul neerleg, valt druppel na druppel mijn bloed in de hete substantie die ik zal aandragen.