Of hij even op zijn koffer wilde letten, had de man gevraagd. Nog voor Servaas had kunnen antwoorden, had de man hem de rug toegekeerd en was gehaast richting de deur aan het eind van de coupé verdwenen. De vrouw die op de bank links tegenover hem zat, wierp eerst een blik over haar schouder, keek vervolgens naar de koffer en stond op. Met de lippen stijf opeen geklemd verdween ze in de tegenovergestelde richting. Het klakken van haar hakken verried een toenemend tempo. De koffer leek gloednieuw, maagdelijk. Loodzwaar ook. De man had hem zelfs met twee handen met moeite de trein in gehesen. Dat zal nog een gedoe geven bij het inchecken op de vlucht naar Lahore, had hij gedacht toen hij de naam van de woonplaats van de eigenaar op het aan het handvat bevestigde label had gelezen. Singh, dat was toch de achternaam van een Sikh, bedacht hij zich nu. Maar de man had geen tulband gedragen. Hij had ook geen baard gehad. Zouden ze daar nu op letten, op Schiphol? Zouden er Sikhs zijn die zich bekeerden en daarna radicaliseerden? Met een luide plof werd de door de vrouw vrijgekomen zitplaats ingenomen door een dikke man met een zelfvoldane glimlach en een krant waar in chocoladeletters Brussel werd genoemd. 'Nee, bezet,' mompelde Servaas tegen het prototype van een naïeve linkse studente die vragend naar de lege plek bij de koffer wees. De trein zat bomvol. De trein. Servaas keek naar het rechthoekige lampje boven de deur aan het eind van het gangpad. Verdomme, als die vent zo nodig moest pissen, waarom lichtte daar dan niet in het rood 'Bezet' op? 'Ze willen dat we bang zijn,' zei hij die avond bij het journaal tegen zijn vrouw. Hij lachte stoer smalend en vond het overtuigend klinken.