“Ssst, hoor je dat.” We kijken elkaar bij het kampvuur gespannen aan en luisteren aandachtig. “Ik hoor niets.” “Ik ook niet. Je zit ons toch niet weer bang te maken?” Dan klinkt opnieuw en vlakbij zeer hoorbaar geritsel in de struiken. “Verdomme, dat lijken wel voetstappen! Dat moet iemand zijn.” Zeg ik nerveus. “Wie zou ons hier midden in het bos willen bespieden? We zitten in de middle of nowhere. Kom we gaan kijken!” Zegt Mannes, de stoerste van onze vriendengroep net iets te hard. Zaklantaarns worden opgezocht en aangedaan. Ricardo pakt een grote brandende tak uit het vuur. Niemand durft achter te blijven, behoedzaam lopen we met zijn vijven naar het struikgewas. “Kijk, twee ogen! Er zitten hier toch geen wolven?” “In de Ardennen leven geen wolven.” Zegt Mannes resoluut. “Laatst is er één gespot op de Veluwe, het zou wel kunnen.” Piept Joris. “Ik zie helemaal geen ogen, je verbeeld je teveel Billy.” Bromt Mannes. Ik kijk opnieuw en zie ze nu ook niet meer. “Zie je wel niets te zien, misschien was het een dier of gewoon een vallende tak.” Terug bij het kampvuur kijken we elkaar met een mengeling van spot en schaamte aan. Vijf potige jongens bang voor een takje. Dan opnieuw geritsel uit dezelfde struiken… “Dat moet een dier zijn en ook een flinke!” Opnieuw gaan we kijken en lopen dit keer een stuk verder de dichte begroeiing in. Weer zien we niks. “Vreemd hoor en niet zo tof nu we hier vannacht ook moeten slapen. “ Opeens horen we het geritsel vlak achter ons. Iedereen schrikt sommige vloeken van spanning. Joris die het dichts bij het geluid staat schijnt in de richting van het geluid en begint te lachen. “Haha, ik heb de boosdoener gevonden. Het is maar een egel !”