Ik heb er lang naar uitgekeken ... een date met mezelf en mijn dagboek. Ik neem een warme jas, mijn fototoestel én mijn dagboek onder de arm en trek richting Dampoort. Rode letters op witte zuilen leiden mij naar het Urb Egg-café. De wandeling over het met planken betegeld pad is al een ervaring op zich. Infoborden waarschuwen dat de Triënnale niet verantwoordelijk is voor gebeurlijke ongevallen. Je bent er nooit alleen. Tientallen konijnen doen er zich te goed aan het lekkers in het gras rond de tuintjes in zakformaat. Na enkele bochten doemt hét terras op.  Wanneer mijn ogen wennen aan de ondergaande zon springen de groene, rode en blauwe zitkussens in het oog, evenals de witte bistro stoeltjes aan dito tafeltjes . Ze wenken uitnodigend maar ik maak een ommetje om heel het terras te verkennen vooraleer ik mij installeer aan een schrijftafel met twee stoelen, één voor mij en één voor mijn bagage. Van op mijn plek kijk ik uit over het kanaal met daarachter de ring rond Brugge waar een ijverige politieman verkeerd geparkeerde auto's op de bon zet. Een zwart geschorte vrouw komt in mijn richting met een enorme witte spuit.  Die is echter niet voor mij bestemd maar voor de buren die links en rechts van mijn schrijftafel hangen. De verpleegster van dienst vertelt mij dat dit de enige manier is om de bloemen - die onderste boven groeien in originele bloemflessen - water te geven. De ondergaande zon werpt een oranje gloed op de gezichten van de gelukzakken die een zitzak vonden aan de rand van het kanaal. Maar ook vanaf mijn hoger gelegen plek aanschouw ik de dans tussen het water en het licht. Tussen het schrijven door nip ik van mijn glas alcoholvrije muscat wijn. De lounge muziek resoneert in mijn lijf maar het stoort mij niet. Ik geniet!