wekelijkse schrijfopdracht #88: observatie De buurvrouw klopt het tafelkleed uit met een glimlach. Ze staat in haar ochtendjas in de deuropening, met één bepantoffelde voet op het terras. Het loopt tegen half tien en ik begon me juist af te vragen waar dat mooie weer blijft dat het weerbericht beloofd heeft, maar nu laat ik me afleiden door haar kloppen -ik verbeeld me een zacht klubbam, klubbam te horen op het slaan van het laken- maar meer nog door haar glimlach. Ze is niet het soort vrouw dat je makkelijk verdenkt van erotische escapades op de ontbijttafel. Mijn kinderen noemen haar nog regelmatig de buurman. Het moeten dus lekkere broodjes geweest zijn. Verse Semmeln, denk ik. Kaiserbroodjes, in goed Nederlands. En ik denk er romige Alpenkaasjes bij, maar dat is natuurlijk puur waar ik zelf trek in heb. Voor het verhaal probeer ik haar toch te verdenken van enige erotische escapades op de ontbijttafel, compleet met loerende buurmannen en zinderende intriges vol Sehnsucht en Verführung, maar ik realiseer me dat dat misschien wel tot zo'n glimlach, maar geheel niet tot het uitkloppen van het tafelkleed leidt. Waarschijnlijk. Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee. Er zou zomaar een Semmeltje of twee kunnen sneuvelen, natuurlijk. Of een croissantje kunnen verkruimelen. Terwijl de jam nog net met een gebaar vol ongeremde passie tegen de muur gekwakt wordt. Het zou kunnen. En dat ze onder die ochtendjas stiekem glimt van de boter. Ingesmeerd met lange, doch gretige halen. Oh, ik heb Marlon Brando ooit dingen met boter zien doen. Jakkes. Maar daar kwam dan weer geen tafel aan te pas. Ik hoor hoe de mussen in elk geval opgewonden zijn over buuvs daden van deze ochtend. En terwijl zij zich op de kruimels storten, besluit ik mijn gedachten tot vers brood en kaas te beperken.