Ik ben een groot fan van het parmantige kauwtje, de koene luchtridder met de fel blauwe ogen, maar qua doortraptheid staan ze nog een sport lager dan de ekster. In de loop van het broedseizoen krijgen alle vogelouders een enorm pakket lastenverzwaring. Niet alleen moeten ze steeds op zoek naar voedsel voor die continu opengesperde bekjes, al snel is het moment aangebroken om de kinders te bewegen hun eerste vliegpogingen te ondernemen wat er toe leidt dat naast de opvoeding ook nog eens de stress van gevaar hun leven domineert. Het weiland van de kinderboerderij dient als foerageergebied waar de jonge kauwtjes, kraaien en spechten met veel misbaar hun bestaan en eeuwige trek kenbaar maken. En ze pikken allemaal naar de zelfde torretjes en vliegjes. Soorten die normaal elkaar negeren, staan binnen de kortste keren op vijandige voet met elkaar. En waar kauwtjes gewiekst hun dagelijkse zoektocht verlichten door het etenswaar voor een duivenbek weg te snaaien, daar doen de eksters ditzelfde bij de kauwtjes. Dit leidde tot gebakkelei tussen een jonge kauw en specht waar de hele meute door van streek raakte. De twee blagen bestookten elkaar met uitvallen, vleugel-bombarie en oorverdovend gesnater. Het kauwtje zocht toevlucht onder het hekwerk rondom een van de bomen en dacht daar veilig de ekster uit te kunnen dagen. Maar deze liep stiekem om toen het kauwtje even niet oplette en stevende rechtstreeks af op zijn staart die onbeschermd door het hek heen stak, om er venijnig aan te gaan sjorren. De jonge kauw was perplex en zette alles op alles om weg te komen. Helaas, de bek van de ekster had hem stevig in de tang. Pas toen volwassen exemplaren van beide soorten zich er mee gingen bemoeien, liet de rebelse ekster zijn prooi gaan en droop het vernederde kauwtje af.