‘s Morgens vroeg breng ik mijn kinderen bij onze gastouder. Ik loop rustig terug naar huis door mijn buurt. Een gewone wijk met rijtjeshuizen, maar gelukkig niet vol met grijze stenen. Op elke hoek is een speeltuintje en er is veel groen. Deze wijk is al zo’n 30 jaar oud, dus er staan flinke bomen. De zomertijd is sinds een paar dagen ingegaan. Het is weer licht buiten. De vogels fluiten. Ik hoor in het bijzonder één vogel overal bovenuit fluiten. Ik sta stil om te kijken waar dit geluid precies vandaan komt. Ik zie een strak heldere blauwe hemel. De zon schijnt prachtig op een laag vliegend vliegtuig. Ook staat de maan nog aan de hemel. Het is de afnemende maan. Er is bijna niets meer van over. En toch is hij prachtig vonkelend te zien. De takken van de bomen deinen langzaam heen en weer. Twee vogels vliegen achter elkaar aan. Het lijkt wel of ze aan het dansen zijn. Ze zijn elkaar vast aan het versieren. Dat doet de lente met ze. Boven in een boom zie ik een vogel zitten. Ik observeer hem een tijdje. Dit blijkt de vogel te zijn waardoor ik gestopt ben met lopen. Hij geeft een onwaarschijnlijk mooi fluit concert. Hij vliegt nergens heen. Hij blijft al die tijd vanuit zijn positie de andere vogels imponeren met zijn zang talent. Hoe prachtig is de natuur. Vooral tijdens de lente. Ik kan nog wel een uur blijven kijken. Ik word hier helemaal blij van. Echt het teken dat de lente is begonnen. Een nieuw begin, nieuw leven, warmte. Vrolijk loop ik naar huis. De vogel heeft ook mij geïmponeerd.