#88 Hello Kitty

Wandelschoenen, check. Iets lekkers voor onderweg, check. Naar toilet geweest, check. Vloeitjes, shag. Notitieblok, ch…it. Dacht dat ik iets van schrijfblok had. Vind zelfs niet eens een pen. Verdomme. Wil ik ook eens een keer wat doen. C’ést la vie. Ik vraag de buurvrouw wel. Zon schijnt, dat is wel een plus. De deurbel speelt Diep in de Zee, om hysterisch van te worden. Elsje maakt open. ‘Hoi Elsje, is mama thuis?’ Elsje steekt de tong naar mij uit, die is blauw en groen. ‘Heb je aids?’ ‘Toverballen.’ zegt ze lachend. ‘Juist. Hebben jullie toevallig een schriftje en een pen voor mij?’ Elsje knikt en rent als een kleine Pistorius naar de keuken. Ik hoor gekletter van glazen en borden. Binnen no time is ze terug. ‘Is er iets gevallen?’ ‘Hou je bek!’ schreeuwt ze terwijl ze het schriftje en de pen in mijn handen duwt. Ik observeer het. Hello Kitty staart me met haar dode blik aan. Waarom heeft dat wezen maar één neutrale gezichtsuitdrukking? Het beangstigt me. De antichrist voor kinderen. De pen heeft glitters. ‘Hier kan ik niet mee over straat.’ ‘Pech gehad!’ Elsje gooit de deur dicht. Het is druk in het park. Er blijkt een brand uitgebroken te zijn bij de McDonalds. In het gras rollen mensen. Het ruikt naar bacon. Ik pak het schriftje erbij en schrijf Bacon op. Het woord brengt herinneringen bij me op en ik dwaal af in een dagdroom. Een politieagent schudt mij wakker. ‘Meneer, u hoort hier niet te zijn.’ ‘Dat zeggen ze ook altijd bij de lingerieafdeling van de Hema.’ ‘Sorry?’ ‘Neemt u mij niet kwalijk, ik was louter bezig met een schrijfopdracht.’ Hij kijkt naar het Hello Kitty schriftje en geeft me een knipoog. ‘Na mijn dienst dans ik in de Copacabana, tot vanavond.’ Tot dan, Schoonheid.'