De zon prikkelt op mijn armen. De eerst blaadjes komen aan de bomen en ik zie ze. Het is een goede dag. Mama twijfelt of ik er goed aan doe om op ‘blind date’ te gaan. Eigenlijk weet ik het ook niet zeker. De eerste keer dat ik met hem sprak, voelde als een verademing. Hij heeft ooit hetzelfde doorstaan, dat is wat hij vertelde. Het klikt te goed om hem niet te geloven. En echt waar, schijt aan teleurstellingen, die heb ik voldoende gehad. Op de foto lijkt het een beschaafde jongen. Donker haar, donkere ogen, lang en een normaal postuur. Normaal is goed. Het wordt steeds drukker op het plein. Ergens vanbinnen tintelt een ongemakkelijk gevoel. Inmiddels weet ik het te onderdrukken. Op een plein in een grote stad lopen mensen, ze komen hier niet voor mij, enkel en alleen ter vermaak van zichzelf. Op mijn horloge zie ik dat hij een half uur geleden hier had moeten zijn. Waarom is hij er nog niet? Er tikt iemand op mijn schouder. Een normaal postuur, donkere haren, knap wel. Zijn bruine ogen doorboren mijn blauwe. Of ik iets wil drinken, langzaam schud ik mijn hoofd. Of ik dan wil gaan. Het is druk in de stad en op het terras is een consumptie verplicht. Ik loop terug richting station.