Het is al laat. Ik kijk op de chatsite van de alleenstaandenclub, waar ik mij onlangs heb aangemeld als zoekende vrouw naar de zoekende man. Daar heb ik hem ontmoet, de Limburger uit Maastricht en ben al chattend virtueel in de liefde gevallen door zijn charmante woorden en prachtige zinnen. James Blunt heeft hij gisteren als link gestuurd en ik ben langzaamaan gesmolten achter mijn Ikea bureau toen James 'you're beautiful' zong. Vrijdag op het Vrijthof, vijf uur. Buiten op het terras zit ik in een hoekje, strategisch opgesteld om hem als eerste te spotten en bestel een espresso. Ik wil hem zien lopen, ik houd van het fysieke, de beweging. Hoe de voeten zich plaatsen, hoe de passen genomen worden, hoe armen bungelen of zwaaien, hoe iemand rechtop loopt of gebogen. Ik heb geschreven dat ik kastanjebruin krullend haar heb, wat sproeten en een bril, ik draag een camelkleurige jas. Hij heeft teruggeschreven dat hij een rode das draagt maar niet altijd. Dat heeft even mijn indruk van hem gekleurd. Ik zie een man zijn racefiets zorgvuldig tegen een boom zetten, een prachtige witte Trek. Ik ben gek op fietsen, ik houd meer van fietsen dan van juwelen en het liefst had ik mijn fiets meegenomen en nog even een heuvelrugje gereden in de omgeving. Zwartwitte kleding met teksten van de bakker en de plaatselijke wielervereninging versieren zijn stevige dijen, een zwarte helm en een zonnebril verbergen zijn gezicht. Hij draait zich om terwijl hij zijn helm afdoet, speurt over het terras. Ik steek mijn hand op. Hij wijst naar mij terwijl hij zijn zonnebril afdoet. Zijn fietsschoenen tikken in grote stappen het terras op. Een lange man met krullend bruin haar. Zijn blauwe ogen zeggen mij gedag, onze wangen raken elkaar door een kus. 'Mooie fiets,' zeg ik.