# 87 Uitstraling

Vanachter mijn zonnebril neem ik het overvolle terras, met uitzicht op de kerkentweeling, in me op. En vraag me ondertussen af, wat mij in vredesnaam bezield heeft hier met een wildvreemde kerel af te spreken. Het zomerjurkje voelt te bloot, had ik maar… Een man, in een voor zijn leeftijd te strakke spijkerbroek, stevent op het café af. Mijn blik valt meteen op zijn bruine puntschoenen. Vorige week overtuigde ik mijn vriendin er nog van - dezelfde notabene die mij hier toe heeft verleid - dat ik absoluut afknap op punt… Hij loopt rakelings langs mijn tafeltje. Ik duik een beetje opzij. Een aangename geur laat me hem nakijken. Zijn blond met grijs doortrokken haren krullen iets bij het kraagje van zijn poloshirt. Eigenlijk ziet hij er verder sportief uit. Donkerblauw staat hem goed. Het colaflesje trilt als ik mijn glas volschenk en bedenk ondertussen het rode sjaaltje maar in mijn tas te laten. Maar is híj wel degene, op wie ik wacht? Ik tuur zo onopvallend mogelijk over het terras. Dit gedoe is niets voor mij. Mijn jurkje plakt op m’n rug. Zelfs onder de parasol is het te warm. Vorige week liep ik nog in een winterjas. En nu… ‘Sorry. Mag ik iets vragen?’ Zijn luchtje verraadt hem. Ik spring op en het colaflesje klettert op de grond. Een verzorgde mannenhand voorkomt een ramp, wanneer hij het glas op het nippertje opvangt. Een paar grijze ogen in een smal gezicht kijken mij aan. Ik slik. Hij is niet knap maar heeft een bepaalde uitstraling. ‘Ik vroeg me af of je misschien een rood…’ ‘Ja.’ Hoor ik mezelf zeggen. Zijn kraaienpootjes verdiepen als hij glimlacht en naast mij plaatsneemt.