#85 Ik stap de trein in en blijf in de nabijheid van de deur staan omdat ik er zo uit moet. Ze komt aanrennen met haar fiets, klapt het ding in elkaar en net als ik de eerste letter in de Metro wil lezen, zegt ze 'sorry, ik moet eigenlijk in het fietsgedeelte staan maar dan had ik mijn trein gemist.' Tegen wie ze het zei weet ik niet maar ik voelde mij aangesproken en zeg vriendelijk , 'geeft niet hoor.' Haar opklapfiets legt ze neer. Het stuur duwt tegen mijn been en ik duw het opzij met mijn voet. Vervolgens zet ik mijn tas neer tussen de fiets en mijn been om een blessure te voorkomen. Ze ziet niet wat ik doe. Ze kijkt op haar telefoonscherm, net als iedereen trouwens om mij heen. Niemand zegt iets. Een trage traan loopt over haar wang naar haar mondhoek. Fietsen door de koude wind, ik herken het. Ze doet haar telefoon in haar jaszak. Dan ritst ze haar jas open, duwt haar buik iets naar voren en draait kleine rondjes met haar heupen. Haar gezicht vertrekt. Rugpijn, ik voel mee. Haar handen plaatst zij op haar heupen en ze masseert haar rug hevig en ongegeneerd. Haar handen duwen en klappen en de rondjes worden ronder. Ik schaam mij voor mijn gedachte die in mij opkomt namelijk waarom sommige vrouwen van ongeveer zestig zich zodanig typisch kunnen gedragen met het idee van, het kan mij geen flikker schelen wat een ander van mij denkt maar ik doe gewoon wat ik doe als ik er zin in heb. Ze ritst haar jas dicht. Ze draagt een duimring. Net als ik die opmerk begint ze draaiend de ring af te doen. Ze werpt de ring in haar tas. De volgende voorstelling begint, de massage van haar handen; haar gewrichten worden kootje voor kootje gemasseerd. Weer vertrekt ze haar gezicht. De traan heeft een slakkenspoor op haar huid achtergelaten. Ik hoor haar therapeut roepen, bij wijze van spreken. 'Gewoon even masseren in de trein, joh, goed voor de doorbloeding, meid gewoon doen, wat kan jou het schelen!' De trein stopt en ze stapt uit, loopt snel het perron op en duwt haar opgeklapte fietsje voort. Ik ren de trap af. (ik ben afgeweken van de opdracht, ik weet het)