Rode vegen op witte wanden. Hij probeerde niet te kijken, deed het toch. En weer en opnieuw. Met beide handen greep hij zijn been vast. Was het wel zijn been? Geen gevoel, niets. En dan plots. De pijn die in alle hevigheid bezit van hem nam. Hij snakte naar adem, kon een kreet en een vloek niet binnen houden. Ze galmden beiden om beurt tegen de schacht omhoog. Hij sloeg met zijn hand tegen de witte wand. Een nieuwe rode vlek. Er hing een koperachtige geur, vermengd met zo nu en dan een vleugje ammoniak. Er was ook de subtielere geur van mint. Hij keek naar de witte propjes die tegen de wand gekleefd waren. Alsof die wat aan de geur zouden kunnen doen. Hij staarde omhoog. Een touw bungelde nutteloos heen en weer. Een strohalm, platgedrukt in de wind, was te kort gebleken. Het geluid van pakjes chips. Duizend zakjes. Allemaal samen opengetrokken. Oorverdovend. IJs tuimelde naar beneden. Zijn maag knorde. Een hongerig varkentje zonder trog. Opnieuw keek hij omhoog. Een streepje blauw, meer was er niet van de buitenwereld te zien. Uren waren voorbij gegleden. Er was niemand meer. Het touw was hun laatste poging geweest. Nu hadden ze hem alleen gelaten. Hij rilde, keek naar zijn hand waarvan de nagels afgebroken waren en toen naar de brokjes ijs met een laagje rood. Het was te koud gebleken. Hij liet zijn tong over zijn lippen glijden. Hij sloot zijn ogen. Speldenprikken. Koude. Hij was nog niet helemaal dood. Het leek te sneeuwen, maar de vlokken waren harder. Hij keek opnieuw naar boven en strekte zijn hand uit. Het blauw was gekrompen. Zijn hand gleed langs de wand naar beneden. Een nieuwe rode veeg op de wand.