“Godverdomme!!!” Ilona kijkt om zich heen. Hoorde ze iemand? Ze ziet Herta vanachter de stal vrolijk kwispelend op haar af rennen. Oh. “Hee!!! Heeeee!!!!”klinkt het. Ilona zet de bezem tegen de staldeur en loopt in het verlengde van de stal naar de achterkant. Ze stopt halverwege. Vanuit het gebouw naast haar klinkt alleen het bekende gemor van de zeugen. Ilona wacht totdat ze een big hoort gillen. Nee, het klonk toch echt anders. Een galmende krijs klinkt vanachter de stal. De oude put! Ilona zet het op een lopen, met Herta in haar kielzog. Vlak voor de put staat ze stil. Ze loopt voorzichtig naar de lage bakstenen rand en kijkt in het duistere gat. Dan begint ze keihard te lachen. “Godverdomme!!!” Klinkt het weer. In het duister van de modderige put is vaag een jonge vrouw te zien, met een modderig hondje op haar arm. Het beestje kijkt rillend omhoog, totdat het de kop van Herta over de putrand ziet komen. Dan begint het venijnig te blaffen en te grommen. “Haal dat beest weg!!!”, gilt de vrouw. Ilona duwt Herta naar achteren, wat er voor zorgt dat de zwarte Duitse Herder het ook op grommen en blaffen zet. Ilonas ogen ontwaren nu pas goed de vrouw die in de put staat. Het is Nadezjda! Haar hoogblonde haar is voor de helft bedekt met modder, net zoals haar roze jurk Over Nadezjdas bruine linkerschouder hangt een zilveren tasje. Onderaan het tasje bungelt een klont grijsgroene smurrie. “ Je hebt geluk dat het zomer is”, roept Ilona met een lach naar beneden. “’s Winters staat de put nog wel eens vol met water. Dan had je moeten watertrappelen.” “Geluk?!” Roept Nadezjda. “Haal me hier uit, godverdomme!!! En hou dat kutbeest weg!” Lachend trekt Ilona Herta naar de paardenstal en sluit haar daar op. Ze loopt terug naar de put, vouwt zichzelf over de rand en reikt Nadezjda een hand. “Fijn om te zien dat je nog leeft. Welkom terug!”