Uitzichtloos Wat een irritant piepend geluid. Ik draai mijn hoofd een beetje om te horen waar het vandaan komt. Au, mijn nek. Weer verkeerd gelegen. Langzaam draai ik me op mijn zij en voel dan de harde, vochtige grond. Het piepen wordt harder en mijn hart begint te bonken. Dan hou ik mijn adem in om te luisteren naar de geluiden. Niks. Als ik mijn adem loslaat, schiet de pijn door mijn borst en klinkt het nare geluid harder dan eerst. Ik ben het zelf. Ik voel aan mijn borst en schreeuw als ik mijn ribben aanraak. Heel voorzichtig ga ik zitten terwijl ik tegen de wand steun. Het voelt glibberig en ik trek snel mijn hand terug. Wat is het donker. Ik zie geen hand voor ogen en behalve mijn eigen raspende adem is het muisstil. Het ruikt afschuwelijk, als een stilstaande modderpoel in het bos waar mijn hond zo graag in rolt. Zelfs na vier keer wassen, ruikt hij nog naar die prut. Ik raak in paniek, probeer te staan maar mijn ribben doen vreselijk zeer en als ik een poging doe om mijn been onder me te trekken, schiet een pijnstoot door mijn lijf. Mijn adem versnelt, het piepen wordt luider en de pijn fladdert als vlinders met messcherpe vleugels door mijn hele lichaam. Ik begin te huilen, steeds harder en onbeheersder. Hoe harder ik huil, hoe meer pijn ik heb waardoor ik weer harder moet huilen. Ik kan niet stoppen. Ik moet iets doen waarvan ik rustiger word, ik moet nadenken. De gedachte aan een knuffel van mijn trouwe Labrador zorgt voor een milde afleiding en meteen voor een noodzaak om hier weg te komen. Hij is alleen. ‘Help!’ Ik schreeuw zo hard ik kan maar produceer weinig geluid.