Vervloekt Het moet een nachtmerrie zijn, het kan niet anders. Ik weet niet hoe ik hier terecht gekomen ben. Ik weet ook niet wie ik ben of wie ik was. Het enige dat ik nog zeker weet is dat er nachtmerries zijn zonder bodem, die maar duren en duren. Deze duurt oneindig lang. Nog even en het zonlicht zal weer genadeloos naar binnen vallen en weerkaatsen van de beenderen en de schedels waarop ik lig. God mag weten hoeveel knekellagen zich onder mij bevinden. Niet dat ik nog bid. Ik turf alleen maar. De laatste kies die afscheid wilde nemen van mijn dorre tandvlees heb ik er zelf uitgetrokken. Ik kerf er strepen mee in de stenen muur die me omringt en haast eindeloos hoog reikt. Iedere dag weer kerf ik. En sinds veertig vijftallen geleden, vloek ik. Ik denk enkel nog in cycli van vijf. De herinnering aan een ritme van zeven vervaagt langzaam tot uiteenvallend perkament. Er knaagt iets in mij. Ik weet dat ik het ooit honger noemde. Mijn mond is droog, maar ik ben dat wat dorst was ver voorbij. Daarboven waren anderen en wellicht zijn ze er nog. Er was er één die mijn hart sneller deed kloppen. Nu klopt het al zoveel vijftallen lang in een gelijkmatige cadans. Ik heb nog slechts de herinnering aan de herinnering van een herinnering. De stenen vertonen geen barsten. De voegen zijn naadloze naden. Mijn vingers vinden geen houvast. Mijn gebeden verwerden tot pijnigende echo's. Mijn gevloek schaart zich aaneen tot de canon van een duizendtal dat mijn trommelvliezen doet branden. Mij rest slechts het verlangen dat hoog daarboven een haan vervuld met mededogen zijn plaats inneemt en kraait en de echo's doorbreekt. Ik droom van ontwaken. Ik droom.