Kees was al jaren lid van de vereniging voor kleiduiven schieten. Elke maand las hij trouw het clubblad en las zijn eigen verhaaltjes terug, die hij had geschreven toen het nog goed met hem ging. Een paar weken geleden waren de deuren van zijn bedrijf gesloten, het bedrijf waar hij al vijfentwintig jaar werkte. Kees was diep gaan somberen. Hij miste de ideeën om te schrijven. Na de sluiting had hij geen kleiduif meer geschoten en geen letter meer geschreven. In het kleiduivenblaadje las hij over een nieuwe cursus, “Voel je je flink kut, zak in een waterput". Hij belde en na de reservering van zijn put kon hij al snel terecht. Een diepe oude waterput. Het emmertje hing er boven. Op de bodem lag zand en aan de muur was een houten plank bevestigd om op te liggen of te zitten. De retraite ging uit van grondslag “van hard naar hart”, ze hadden grondig over deze stelling nagedacht toen ze, -twee jonge psychologen,- dit project hadden opgezet. Kees had er direct vertrouwen in: het gelijke met gelijke moest je bestrijden, zoals in de homeopathie van Hahnemann, het gelijksoortigheidsbeginsel. Voor vrolijke mensen hadden ze andere accommodaties; “Blij in de wei” werden die genoemd. Zij verbleven tussen de grassprieten. Op woensdagmiddag om vier uur daalde Kees af in zijn privé-put, en had volgens afspraak, al zijn spullen ingeleverd. Hij snoof de modderlucht op alsof het cocaïne was. Rond middernacht had Kees zijn hart geopend toen hij op de harde houten plank lag. Een traan rolde over zijn wang. De volgende morgen zakte het ontbijt in het mandje naar beneden. Na het eten voelde hij in zijn linkerjaszak. Twee pennen had hij meegesmokkeld, in de andere zak zijn verhalenschrift.