“U daar, dame, kent ú mij ergens van?” “…?...” “U fronst uw mooie wenkbrauwen, nee dus. Vreemd, ik dacht echt dat ik wereldberoemd was. Bekijk me toch maar eens goed.” “Ne…ee, verontschuldiging, maar ik heb niet de indruk, nee… En ik moet werkelijk gaan. Mijn trein vertrekt zo.” “Ah nee, zo niet. Nee, stap nu niet weg, dat is een bevel. Ik sta u niet toe te vertrekken.” “Mmmaar…” “Tststs, geen discussie. Ik betaal u een ticket, ik zou u zelfs een volledige trein betalen, indien ik kon.” “Nu ja, als u er helemaal zeker van bent. Laat me eens kijken… de volgende trein is... even rekenen… over een half uur.” “Voilà, probleem opgelost. Dat geeft u voldoende tijd. Kijk en denk na, dame.” “Ik doe een poging. Als u stopt met me zo aan te staren. Ik vind het knap vervelend op die manier.” “Goed dan. Ik moet toegeven dat u me wel fascineert. Maar kom eens dichterbij. Nee, niet bang zijn. Ga daar even staan. Niet wiebelen, stilstaan zeg ik u. Zó. En kijk me nu aan. Wat ziét u?” “… Eh, ja, eh,… Dat daar. Uw… uw accessoire.” “Heel goed. Nog iets?” “Tja, u heeft ook wel een heel aparte kledingstijl. Niet meer van deze tijd.” “Très bien. Chique genoeg?” “Oh ja, zeker. Het past u als gegoten… en dan dat andere, die hoed natuurlijk.” “Ja, dat moet wel, als ik ben wie ik ben. Alors, wie ben ik?” “… Misschien… nee, toch niet.” “Ja, zegt u maar. Niet verlegen zijn. Ik zal u niet doden. Mijn hoed, zegt u. Ongewoon van vorm, n’est-ce pas?” “U drukt hem beter wat dieper op uw hoofd, er zijn rukwinden voorsp…” “Sacre-Dieu!... Daar, ik heb hem nog net. U bent werkelijk heel charmant, weet u. Ah, u bloost. Mijn lieve Joséphine was ook zo mooi als ze bloosde. Mag ik erop aandringen dat u met me meekomt? Longwood House is groot genoeg. Alleen is maar alleen, en ik heb behoefte aan vrouwelijk gezelschap.”