De Goudse jonge glijdt over mijn tong. 'Een pond alstublieft,' vraag ik aan de marktkoopman. 'Lekker kaasie, meid.' Twee bruine ogen die mij minstens veertig jaar in tijd terugslingeren kijken mij aan. Jan. Toen het uit was met een vriendje, vond hij zichzelf een prima kandidaat, ik niet. 'Hoe is ie nou, schat, wat zie je er ge-wel-dig uit! Nog steeds die rooie krullen!' Zijn hand raakt mijn haar. 'Hé, nou ja zeg, Jan! Weer terug in het land? Je bent veranderd, vind ik.' Dat ik hem nou moet tegenkomen. 'Ja, meid, zo gaan die dingen, wat kilootjes kwijt, dat ken gebeuren. Net terug van de Costa, daar leef ik tegenswoordig en toen ik vanmorgen opstond dacht ik, verrek het is donderdag, markt! Dus, hiero kom je altijd wel iemand tegen maar dat ik jou nou moet tegenkomen, nou beter ken mijn dag niet meer worden!' Jan heeft een stem als een klok, iedereen geniet gezellig mee. Het liefst zou ik nu naast de kaas in mijn boodschappentas liggen. 'Hé, ik sterf van de dorst, schat, laten we bijkleppen.' 'Andere keer, Jan, ik moet zo naar de tandarts, echt! Geen smoes hoor, ik heb eigenlijk vreselijke haast, sorry Jan, excuses.' 'Die tandarts, bel 'm af, zeg maar dat je je oude liefde bent tegengekomen! Anders betaal ik die rekening wel!' Hij slaat zijn arm om mij heen; Jan is wie hij is, doet wat hij doet. Jan's wil is wet. 'Echt, man, ik moet nu gaan, ben al zo laat, ik kom je vast weer gauw tegen!' Niet dat ik dat hoopte. Het begon ook nog te sneeuwen. 'Wat een pokkenweer,' schalt hij en net als ik mij onder zijn arm uitworstel, hoor ik iemand roepen uit de verte. 'Krijg nou wat, Jan, ik kan m'n ogen niet geloven, ben je weer vrij?'