Ik weet niet waarom ik op dit terrasje ben gaan zitten. Het was blijkbaar een uitnodigend terrasje. Veel zon en lekker rustig. Maar sinds ik hier zit, met mijn flat white, loopt het opeens storm. Nu komt er zelfs iemand tegenover me zitten. En behalve het zitten, kijkt hij me aan als een huisarts die op het punt staat te vragen of hij in mijn keel mag kijken. Ik houd daar niet zo van. 'Kennen wij elkaar?' 'Ja verdomd, je bent het! Niet te geloven! Die grafstem, onmiskenbaar. En jij? Had je mij herkend zonder mijn stem te horen? Zomaar in het wild? Of zo? Oké, ik ben wat aangekomen, maar dat is tijdelijk. Ik ben gestopt met roken. Nou?' 'Ik heb geen idee wie u bent.' 'U, u, kom op. Kijk nou eens goed, ik ben het, Paul! Ik wilde in de couveuse al met je trouwen!' 'Nu u het zegt.' 'Hoe gaat het met je? Heb je kinderen?' 'Ik heb een hond.' 'Wat leuk! Hoe heet die hond?' 'Het is een hond zonder vaste naam. Ik noem hem zoals het uitkomt. Heeft u ook een hond?' 'Ik heb een ratelslang. En een leguaan. Heerlijke beesten. Ze vullen elkaar prima aan.' 'Oh. Wilt u ook koffie?' 'Jazeker! Met extra water. Geen melk. Melk weegt zwaarder dan water. Ik ben al zwaar genoeg. Maar dat is van voorbijgaande aard, echt waar. Geen sigaretten meer hè? En ook geen vrouwtje, haha. Ze haken allemaal af. Ik ben op zoek naar een rustig type. Een soort leguaan. Trouwens, heb jij behalve die hond...'