‘Hallo William, wat een verrassing jou hier in de bibliotheek te zien.’ Verbaasd draaide de man zich om. ‘Sinds wanneer noemt iemand een man van importantie bij de voornaam?’ ‘Ik noem alle collega’s bij hun voornaam.’ ‘Ken je mijn achternaam ook?’ ‘Eh ... Shake en nog wat volgens mij. Laten we even op dat bankje gaan zitten,’ wees Thomas ‘om daar van gedachten te wisselen.’ Het kleine mannetje liep met hem mee. Zo gauw ze zaten, zei Thomas: ‘Ik herkende je aan je haardracht maar voornamelijk aan je kleding.’ ‘Hoezo?’ ‘Je lijkt uit de middeleeuwen te komen.’ ‘Je zit er niet ver naast. Ik ben in 1564 geboren. Dan is het toch niet vreemd dat ik anders gekleed ben? Jij ziet er geweldig uit in die broek met scheuren.’ ‘Dat is modern.’ ‘Je zei dat je ook schrijver bent. Hoe veel boeken heb je uitgegeven?’ Thomas lachte schaapachtig. ‘Een aantal.’ ‘Wat is jouw thema?’ Ik schrijf meestal over geweld. In ieder geval niet die slappe verhalen die jij hebt geschreven.’ ‘Heb je ooit iets van mij gelezen?’ ‘Uiteraard, anders zou ik er niet over kunnen oordelen. Jouw verhalen vind ik echt niet te pruimen en van je tragedies moet ik helemaal niets hebben.’ ‘Best mogelijk, maar kun je mijn stijl evenaren?’ ‘Wat heet? Ik overstijg die zelfs.’ ‘Hoe is je naam?’ ‘Thomas Morgen.’ ‘Nou Thomas, ik vrees dat je niet ver komt als auteur. Toch wil deze slapjanus uit respect voor je in jouw stijl afscheid van je nemen.’ Een tel later zag Thomas sterretjes.