"Je hebt me nooit zien knoeien", sputter ik tegen Lana. Lana is mijn vriendinnetje van de middelbare school. Na al die jaren kom ik haar ineens tegen in de supermarkt van ons dorp. "Jij, knoeien!", roept ze het uit. "Daar geloof ik helemaal niets van." In haar ogen was ik de populairste van de klas. Diegene die iedereen na deed. Waar iedereen bevriend mee wilde zijn. Zelf heb ik dat nooit zo ervaren. De middelbare school vond ik enorm ingewikkeld. Niet de vakken, nee die deed ik fluitend. Tot wanhoop van mijn moeder zelfs zonder huiswerk te maken. Maar de relaties in de klas, dat was de uitdaging. De ene dag was je beste vrienden, de volgende dag had je een verkeerde kleur broek aan en was je een paria. Iedereen leek met elkaar af te spreken buiten schooltijd om, maar niemand deed dat ooit met mij. Ik dacht echt dat het aan mij lag. "Jij was super origineel, altijd dwars tegen de rest in", ging Lana verder. Precies, ik maakte er een zooitje van. In een poging mee te gaan met de rest, deed ik het toch weer anders. Niet met opzet. Het was juist de bedoeling om in de groep te blenden.