Sodeju, daar gaat mijn bord soep en ik val erachteraan. Op mijn knieën lik ik mijn maaltijd van de grond. De balletjes stop ik met mijn vingers in de mond. Genoeg gegeten. Ik kijk of ik de vloer goed heb schoongelikt. Dat is zo. Het is niet de eerste keer dat dit me overkomt. Niemand weet dat ik veel uit mijn handen laat vallen. Ik leg de lepel op het bord en schuif het naar de keuken. Gelukkig is de keuken dichtbij. Bij het aanrecht strek ik mijn arm om op die manier het bord daarop te zetten. Dat lukt. Daarna trek ik me via de openstaande laatjes omhoog. Ik zucht diep als ik eindelijk sta. Het leven valt me steeds zwaarder. Over een uurtje komt mijn dochter. Ik kijk om me heen en vind dat alles er opgeruimd uitziet. Tenslotte wil ik niet dat ze zich zorgen over me maakt. Of moet ik eerlijk zeggen hoe slecht het met me gaat? Nee, beslis ik. Ze ziet me nog altijd als een sterke, zelfstandige vrouw. Dat wil ik graag zo houden. Ik schuifel naar de bank, laat me daar bekaf op vallen en wacht op haar komst. (Gisteren had ik dit al geplaatst, maar zie nu dat het weg is. Opnieuw dan maar)