Er was een periode in mijn leven waarin ik volledig in de ban van astrologie was. Nieuwsgierigheid naar de waarde van de dierenriemtekens liet mij een cursus volgen. In het begin van de lesavonden zat ik er wat lacherig en ongelovig bij. Een vriendin had me overgehaald om met haar mee te gaan. Als ze me had gevraagd voor een cursus koken of aquarelschilderen, was ik met evenveel plezier meegegaan. Naarmate de cursus vorderde, kreeg ik meer belangstelling voor de dierenriemtekens en de planeten. Na enkele jaren stond ik voor de klas en was ik bezig met mensen hun horoscoop uit te leggen. Ik deed het met veel plezier. Om in het leslokaal te komen moest ik door het café lopen. Een imposante man versperde me op een avond de weg met de woorden dat hij niet kon begrijpen dat mensen zich in die astrologische onzin konden verdiepen. “Tja, mijnheer de Leeuw, U hebt veel zelfvertrouwen, eigen aan Uw sterrenbeeld, maar andere mensen zoeken daar nog naar!” Ik blufte. Maar het imposante uiterlijk, compleet met een grote bos krullend, blond haar, een baard en een snor, een gouden horlogeketting gedrapeerd over een gezellig dik buikje: een gouden polshorloge en verscheidene kostbare ringen, deden mij sterk aan dit type mens denken. De Leeuwmijnheer stapte verbluft achteruit en stamelde: “Hoe weet U dat ik onder het sterrenbeeld Leeuw geboren ben?” In het klaslokaal wachtte mij nog een verrassing. Een heer stelde zich voor en vroeg of hij een les mee mocht volgen. De zoon van deze heer zou zelfmoord gepleegd hebben. Ik heb me nog nooit zo van de domme gehouden; ik heb nog nooit zo zitten knoeien als in die uren, want door de horoscoop te bestuderen van de gastleerling, die naast mij was komen zitten, kreeg ik het vermoeden dat de vader zijn kind zelf gedood had.