‘Mevrouw Lagranza?’ Een bebrilde en wat gezette man opende bedeesd glimlachend de deur van mijn kleedkamer. Ik knikte en hij kwam wat verder naar binnen. ‘U heeft mij vast nog nooit gezien, maar ik ben een grote fan. Ik kom al jaren naar al uw optredens.’’ Niet nu. Van achter zijn rug kwam een bos gele rozen tevoorschijn. Ik veinsde dankbaarheid en stak iets te theatraal mijn handen uit. Ik had mijn lange satijnen handschoenen nog aan, maar mijn haar krulde al los over mijn rug. ‘Die virtuoze Mozart-aria waar u vanavond mee afsloot heeft u toch niet eerder uitgevoerd? Bravissima!’ Zijn stem trilde een beetje. Ik knikte hem nogmaals gracieus toe. Echte fans moet je niet teleurstellen. ‘U – u bent echt een voorbeeld, weet u. De helderheid van uw stem, de diepgang van uw interpretatie.... alles klopt als u zingt!’ Uit mijn tas pakte ik een van mijn promotiefoto’s. Enige jaren geleden genomen bij een zwarte vleugel: stralende huid, sensuele lippen, een rode roos en een diep décolleté. De man hield zijn adem in toen ik mijn handtekening zette en hem de foto gaf. Bij het weggaan maakte hij per ongeluk een reverence. Ik liet mijn hoofd op mijn armen zakken. Weer had ik met mijn stem alle hoeken van mijn ziel gevuld. Weer het applaus in ontvangst genomen. Weer even later die intense leegte. ‘Alles klopt’ had hij gezegd. En echte fans moet je niet teleurstellen.