“Mam, ik ben het, Mel.” Mijn stem klinkt iel. Stom. “Liefje, blij je te horen. Ik had het gisteren nog over je.” Haar schril enthousiasme dempt mijn zin om verder te gaan. “Mam, je moet weten… er is iets. Ik weet niet hoe….” “Wat? Nee toch. Wat is er? Iets ergs? Ben je ziek? Ga je dood? Wanneer? Nee toch. Wat jammer.” “Maaaa…” “Iets met Joris? Of de kinderen? Niets ergs toch? Wat zei de dokter?” Ken je iemand die nog geagiteerder is? “MEL! Ik verbied jullie om dood te gaan.” Ik spring achteruit, de daver op mijn lijf. “Je leeft, dus je komt. Ja toch? Lekker gezellig. Met zijn allen in de caravan. Zeg me nu niet dat je niet kan.” “Mam...” “Mel, die vakantie gáát door. Dat moet. Ja, toch. Jij, Joris, Klaasje en de tweeling. Ik heb geboekt. Ik… annuleer…niets.” Haar jachtige hijgen maakt me bang. Ik heb absoluut geen zin om op een camping te gaan staan. Als sardientjes in een caravan. Zwembaden vol urine en snot. Aanschuiven voor wat brood en melk. Ik blijf liever in mijn eigen huis. Zon, plonsbadje. Meer dan voldoende. “Mam.” Ik ben het beu. “We komen niet. We… zijn beiden ontslagen.” Een leugentje, is dat erg? “Ooo… dat… Ja, dat is heel erg. Nou, dan laat ik je maar. Dag.” Zo kortaf ken ik haar niet. Ma heeft zich altijd met mijn leven gemoeid, het verknoeid. Ja, ik ben een nul in huis, heb het lastig op het werk. Maar ik hou van het leven zoals het is, van mijn man en van mijn kinderen. Joris kijkt me aan. Ik zucht. “2500 kilometer van mam en nog niet ver genoeg. Ik hoop dat ik niet word zoals zij. Dat ik het leven van onze kinderen ga verknoeien.”