Ik ben bij mijn moeder, Femia. Mij noemde ze Eufemia. Een kind evolueert, zo zei ze. Terwijl ik naast haar kniel, hoor ik haar lach klateren en haar hoge hakken putjes slaan daar waar zij kwam. Ik zie haar majesteitskapsel, strakke deux-pièces, proef haar rode lippen en ruik haar onoverwinnelijke parfum. Op haar bureau ligt een brief. Voor Eufemia staat erop in haar elegant vooruitgeworpen halen. Lief kind, Ik weet dat je mij als de perfecte vrouw zag. Je was trots op me wanneer ik reisde en op het toneel stond. Je was gek op mijn verhalen als ik terugkwam van ergens vandaan uit de wereld. Ik nam je als hummeltje mee naar recepties; ambassadeurs streken over je bolletje en stuurden mij orchideeën. Ik werd begeerd door hooggeplaatste mannen maar bleef je vader trouw. Althans. Indien mogelijk. Het is tijd dat ik je een bekentenis doe; ik liet steken vallen. Het is meer keren gebeurd dat ik naast de toiletpot plaste. Ik zag mijn urine onder de deur naar de gang vloeien. Ook bleef ik met mijn hak in de zoom van mijn avondjurken hangen. Op een avond zat er een prop toiletpapier ter hoogte van mijn kuit in mijn zwarte naadkousen toen ik het podium werd opgeroepen. Bij notarissen, voor deze of gene overdracht, ik weet niet waarom, had ik mijn stonden. Ik vroeg een bolknak om de gebeurtenis te vieren en de aandacht van mijn stoel af te leiden. Ik kon in viersterrenrestaurants zitten met het bungelende kaartje van de stomerij op mijn rug. Of van een boot op een ponton springen en ringen die mij te wijd waren de plomp in laten verdwijnen. Ik vertrouw erop dat jij dit nooit zult doen. Ik let op je vanaf mijn wolkje. Mama