Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. Nog langer uitstellen was onmogelijk. Er was ‘no escape.’ Elke woensdag hetzelfde liedje met steeds meer weerstand. ‘Je went er vanzelf aan had haar moeder nog gezegd,’ maar na tien jaar was haar aversie alleen maar gegroeid. Lisa stond op, douchte en kleedde zich aan. De deur van de zijkamer stond open en terwijl ze over de hal liep zag ze haar kwelling. De berg glimlachte haar tegemoet, maar Lisa deed nog even of ze hem niet zag. Eerst een kop koffie. Ze liep naar beneden, vulde de waterkoker en zuchtte. Terwijl ze het koffieapparaat aanzette wist Lisa ineens zeker dat het nooit, maar dan ook nooit zou wennen. De geur van verse koffie vulde de ruimte met warmte en geluk. Ze schonk zichzelf een extra grote beker in. Terwijl een nieuwe zucht uit haar mond ontsnapte ging de telefoon. Het was Tamara, haar beste vriendin. Op de vraag hoe het met haar ging antwoordde Lisa ‘het bekende werk.’ Tamara moest lachen en vroeg of ze over haar moeder moest beginnen of zou ophangen.’ Gretig antwoordde ze ‘doe je moeder maar.’ Anderhalf uur later hing Lisa op. Nu moest ze toch echt… aan… de… slag. Met lood in haar benen liep Lisa de trap op, pakte de strijkplank en het strijkijzer en liep naar de enorme berg wasgoed die daar lag te wachten alsof hij nooit was weggeweest en ook nooit zou weggaan. Elke keer weer die strijd met de fris gewassen kleding. Het wekelijkse gevecht om de berg vol kreukels in mooie nette bloesjes en keurige broeken te zien veranderen. Een nieuwe zucht. Ze zette de radio aan, klapte de strijkplank uit, pakte het strijkijzer en de eerste blouse. Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.