Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. Dorothy* bleef maar jammeren dat we hiermee het onheil juist over onszelf afriepen, maar zij hoefde het geklaag van James** niet aan te horen. Als ze iemand de zwarte piet wil toespelen, dan moet ze bij de mariniers wezen. Deze mannen hebben ook gewoon honger. Je kan ze niets verwijten. We blijven afhankelijk van zulke gevechtsmachines, die wil je niet tegen je in het harnas jagen. Alsof het voor mij makkelijk was … dat stomme beest. Kut, die oogjes, die je ongelovig aanstaren. Tot het laatste moment overtuigd dat het baasje er niet toe in staat was. Dat ik het niet zou doen. Ik wilde dit ook helemaal niet. God, wat bezielde me? Waar moet je heen als je jezelf verlaagt tot … dit? Wie zal me ooit geloven dat ik niet anders kon? Alleen het papier waar ik deze woorden aan toevertrouw, begrijpt half de torment die ik doorgemaakt heb. Onze kinderen zullen over ons oordelen. Hopelijk begrijpen ze mijn verhaal, dat ik zo rustig mogelijk zal vertellen: We ate Soda, the embassy cat. Poor Soda's coda, no more da Capo. She's decapitated Running 'round the room half-baked, the other part is bacon, and still sizzling in the frying pan We ate the tv We ate the armchair We ate the telephone We ate the cellophane My God how we got so far, only to reach so low... The Russians saved the janitor... Soda was a little tough to eat No wonder she was hard meat Out on the roof with the feline goose... But Soda had a heart of gold The ambassador`s wife had the liver "Please deliver us from evil" she cried, "I know all about cats and their heavy vibes..." She was very hip, ambassador's wife...