Het statement Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. Nassim voelde zweetdruppels over zijn rug lopen, zenuwachtig tikten zijn knieën tegen elkaar. Een live-uitzending van De Wereld Draait Door. Hij was aanwezig, zat in het publiek. Het programma zou nog enkele minuten duren en het was nu of nooit. Thuis had Nassim besloten het juiste moment af te wachten, maar hier realiseerde hij zich dat er geen juist moment voor een actie als deze bestond. Het was simpelweg een kwestie van doen, niet te lang nadenken. Hij dacht aan zijn geliefden. Aan neven en nichtjes, zijn tweeënnegentigjarige opa, de misère waar zij elke dag doorheen moeten. Nassim raapte moed bijeen en stond op van zijn zitplaats. Verbazing, ontzetting in het publiek. Een oudere dame pakte zijn bovenarm, probeerde hem terug in de stoel te duwen, terwijl aan de andere kant van de studio een cameraman wild gebaarde dat hij moest gaan zitten. Tevergeefs. Met drie grote stappen betrad Nassim het podium. Het gesprek aan tafel verstomde, Matthijs van Nieuwkerk keek hem verrast aan. Twee kale mannen in zwarte truien – waarschijnlijk beveiligers – sprintten naar het podium. Er was weinig tijd. Vliegensvlug trok hij het T-shirt over zijn hoofd waardoor alle kijkers – hij hoopte uiteraard miljoenen – de op zijn blote borst gekalkte tekst konden lezen: Free Palestine! Om zijn boodschap extra kracht bij te zetten, schreeuwde hij door de studio, kijkend in een willekeurige camera: ‘Stop de illegale bezetting van Gaza! Mijn Gaza! Waar die zioni…’ Nassim kon zijn vertoog niet afmaken. De beveiligers werkten hem tegen de grond, schopten in zijn maag. Hij kermde van de pijn, maar ervoer, ondanks dat hij aan zijn benen het podium afgesleurd werd, blijdschap. Even was er weer aandacht voor de goede zaak. Hij voelde de trots van zijn dierbaren aldaar, zijn voorouders.