Laura voelde zich wat ziekjes. Al een paar dagen wat grieperig, moe en ook wat misselijk. Het werd elke dag erger. Vandaag kon ze echt niet gaan werken. Best toch eens naar de dokter gaan dan, al was het voor een attest voor haar werkgever. Ze belde de praktijk van dokter Mellaerts en kreeg een afspraak om 11u30. Ze hoefde niet lang te wachten. Er was nog een oud vrouwtje voor haar en dan was zij aan de beurt. De dokter kon niet meteen iets vinden en nam wat bloed af. Er zou gekeken worden naar CMV, klierkoorts, ontsteking, schildklier … De volgende ochtend kreeg Laura telefoon van de dokter: “Niet schrikken hoor Laura, maar je bloed wijst uit dat je zwanger bent…” Zwanger? Dat kon niet waar zijn! Ze was immers aan de pil. Ze nam ze altijd stipt. Het moest een vergissing zijn. Was dat wel haar resultaat? Was er geen fout gebeurd in het labo, haar bloed verwisseld met dat van een zwanger meisje? Wat moest ze nu beginnen? Oh nee, ze moest het aan Alex vertellen, maar ze was er zeker van dat hij niet blij zou zijn. En haar ouders! Waren die al klaar om oma en opa te worden? En zijzelf om mama te zijn? Die avond had ze toevallig afgesproken met Alex. Ze zouden niet uitgaan. Hij zou gewoon naar haar komen, ze voelde zich immers al enkele dagen niet lekker. Ze zou het hem wel moeten vertellen dan, hij was tenslotte toch de “vader”. Wat klonk dat allemaal zo vreemd in haar hoofd…. Haar ouders waren enkele dagen naar York, die hoefde ze dus nog niet meteen in te lichten. De bel! Het was Alex. Ze liet hem binnen. Hij vroeg of ze al nieuws had van de dokter, of er iets was gevonden in haar bloed … Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.