Youssef stond roerloos. De zon brandde ongenadig in zijn nek. Hij wachtte op het bevel van zijn overste. Tussen de vingers van zijn linkerhand hield hij het haar van een blonde, jonge man die geknield voor hem zat. In deze seconden ging het leven van Youssef in een flits aan hem voor bij. Hij zag zichzelf als kleine jongen. Eén speelkameraadje had een zusje waar hij als kind al verliefd op was. Soms zaten ze gewoon rustig op de stoep en hielden elkaars hand vast. Op andere dagen daagde ze hem uit door hard weg te lopen. “Pak me dan, als je kan”, riep ze uitdagend en ontweek behendig zijn begerige handen. Als hij haar dan te pakken had gekregen, stond ze hem toe haar lange haren te strelen. Ze voelden zacht aan en roken naar honing. Zijn broers plaagden hem ermee. Ze noemden hem een “softy” en pochten op hun overwinningen bij het vrouwelijk schoon. Youssef kon niet begrijpen dat ze zich zo respectloos toonden tegenover vrouwen. En altijd maar vechten, en altijd maar over de oorlog praten. In hun kasten verborgen ze geweren. Daar waren ze gek op. Ze hielden er vreemde praat op na, over martelaarschap en maagden die ze zouden krijgen. Youssef zei niet veel. Hij wilde niet onderdoen voor zijn broers en hield zich groot. Op een dag zag zijn vriendinnetje hem niet meer staan. Ze keek verliefd op naar een lange, blonde man die zijn arm bezitterig om haar heen had. Youssef vroeg uitleg. Ze moest geen Marokkaan met zo'n vieze, lange baard en ze moest niets hebben van zijn familie. Zijn broers waren oorlogzuchtig en onbeschaafd. Ze trok haar neusje op en liet hem staan. Youssef wachtte op het bevel van zijn overste. Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.