Ja, maar Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. “Ja, maar,” rolt over de lippen van iemand die ik mijn sprong in het diepe toevertrouw. Het is tijd voor de volgende stap. Uh trap. Nee, trede. “Ik kan wel blijven denken. Maar dan komt er nooit wat van terecht.” Ik schrik van mijn eigen reactie. Zeg ik dit? Na jarenlang verstoppertje spelen met mijn gevreesde vrienden Mits en Maar. “Ja maar… Hoe dan?” “Uh.. Iedere stap een stukje wijzer worden? Elke nee is oké, zolang het maar een ja tegen mezelf is.” “Ja, maar wat wil je dan?” “Schrijven.” “Waarover dan?” “Uh. Ik heb wel wat ideeën.” In overvloed, schiet het door mijn hoofd. Maar. “Concreter, alsjeblieft.” Fine. “Creatief schrijven in opdracht voor magazines, bedrijven en tekstbureaus. Of zelfstandig. Onderzoek doen. Interviewen.” Een boek blijft steken. “Dat wil je toch al heel lang?” Shit. Caught in the act. Straks is al te vaak nooit geworden. “Uh. Ja. Maar het komt er niet van. Ik schrijf ook. Iedere dag. Maar voor mezelf. Het maakt mijn ziel gelukkig.” “En nu dan?” “Je hoeft niet de hele trap te zien om de eerste trede te nemen.” “En.. Wat als het niet lukt?” “Het kan niet fout gaan, hooguit anders dan verwacht.” “Ja, maar..” “Het hoeft niet perfecd te zijn. Maar het kan echt niet meer wachten, het moet nu gebeuren.”