Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. . . Het zweet stond haar al minutenlang in de handen. Haar hart klopte als een razende in haar borstkas. Een diepe ademteug, ze sloot haar ogen om zich af te sluiten van hetgeen ze voor haar ogen zag. Maandenlang had ze opgezien tegen deze reis. Een reis naar de kou. Wie gaat er nou in hemelsnaam voor de lol naar de kou? En niet zomaar een kou. Naar vingerverstijfende kou, naar angstaanjagende bevroren-tenen kou. Waar ze was met haar gedachten kon ze zich met geen mogelijkheid meer herinneren, maar het was ze gelukt. Het was ze gelukt om haar mee te krijgen. Haar, nog net niet geboren in een palmboom ergens middenin de sawa. Haar hele gestel verlangde iedere minuut dat ze niet in de tropen was naar die meer dan zalige zonnewarmte zoals die alleen daar gevoeld kan worden. Ze had ja gezegd. Volmondig ja gezegd. Natuurlijk had ze ja gezegd. Eens moest het er immers toch van komen. En nu was ze hier. In de kou, in die vingerverstijfende kou. ‘Hup Lau, schiet eens op, we moeten gaan.’ ‘Trek je thermopak aan en in de benen.’ Alleen het aankleden in de ochtend kostte Laura al minstens 20 minuten. Laag voor laag voor laag met als ultieme toplaag de voor haar verjaardag van haar lieve lieverd gekregen oplaadbaar verwarmde bodywarmer. Ze was er klaar voor. Ze was er helemaal klaar voor. Het zweet stond haar al minutenlang in de handen. Haar hart klopte als een razende in haar borstkas. Een diepe ademteug en ze opende haar ogen om zich te laten verblinden door het adembenemende landschap. Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. . .