Sylvia betrapt zichzelf erop dat ze steeds langzamer gaat fietsen. Nog een paar meter voordat de bocht scherp naar rechts afbuigt. Het bloemenstalletje staat er vandaag niet. Er ligt wat verlept groen langs de hoge stoeprand vlak bij het afwateringsrooster. Sylvia laat haar voet even op de stoeprand rusten. Ze probeert zich te herinneren wanneer ze hier voor het laatst bloemen heeft gekocht. Langzaam zuigt ze nieuwe lucht in haar longen en legt haar hand in haar hals. Ze voelt de snel kloppende ader en wordt zich bewust van haar wangen die in brand lijken te staan. Honderd meter de hoek om en ze is bij haar oude huis. Honderd passen naar de bloemenman en honderd passen weer terug. Op het laatst kocht ze elke week bloemen. Grote bossen om zichzelf te troosten. Om de leegte van Freeks afwezigheid op te vullen. Freek leefde voor zijn werk. Sylvia leefde voor hem en maakte zichzelf wijs dat hij heus wel van haar hield, op zijn manier. Het huis waar ze het laatste jaar zo veel alleen was is niet meer van haar. Er staan nu andere bloemen in andere vazen. Freek komt na zijn werk om zes uur thuis om samen met zijn nieuwe gezin aan tafel de dag door te nemen. Twee jongens en een meisje die nu papa tegen Freek zeggen. Een vrouw die liefdevol naar hem lacht en hem nog een keer opschept van de stoofschotel die de hele middag gezellig heeft staan pruttelen. Ze weet het weer. Het waren rode rozen. Een hele grote bos, die eigenlijk veel te duur was. Ze ziet Freeks gezicht op hun laatste avond samen en voelt de pijn weer. Hoe ze woedend de zware bos uit de vaas griste en hem in de groenbak gooide. Ze voelt weer de steken in haar hart toen ze naar de grote lege vaas staarde in de koude kamer en aan de stekels in haar hand pulkte. Sylvia zet zich af aan de stoeprand en fietst de laatste honderd meter naar het huis. Ze pakt een grote zwerfkei uit de voortuin en smijt hem met al haar kracht naar binnen. Het kon echt niet meer wachten. Het moest nu gebeuren.