Elke dag die begint met knisperende sneeuw onder je voeten, eindigt met blubberplassen in je gang. Fantaseerde je niet over weggaan, gewoon de boel de boel laten en de zon opzoeken? En dan nu die idiote brief. Prijsvraag gewonnen. Twee weken op een tropisch eiland. Zomaar. Ineens. De boel de boel laten betekent wel een berg werk bij terugkomst. Plus die koffer vol vuile was. Waarmee je eerst ook nog moet rondsjouwen. Trein in, trein uit. Het halve dorp door. En je moet wel tillen, want met die sneeuwresten op straat verpest je zo je koffer als je hem rijdt. Zoals je laarzen. Waar zouden überhaupt je zomerschoenen zijn? In januari kun je vast geen sandalen vinden in de stad. Misschien ter plekke kopen dan. Betaal je gegarandeerd te veel. Krijg je van die gammele krengen die na twee weken uit elkaar vallen. Toeristen worden altijd afgezet. Had je maar genoeg geld om dat niet erg te vinden. Maar dat ga je met deze baan natuurlijk nooit voor elkaar krijgen. Een andere baan, hoe heerlijk zou dat zijn? Niet meer elke dag naar dat muffe kantoor, met zijn grootschalig tekort aan daglicht. Om over frisse lucht maar te zwijgen. Al die grafkoppen met hun taakjes. Allemaal targets. Allemaal drukdrukdruk. En vrijdagmiddag borrelen met z'n allen. Gezellig, hoor. Je kan ze de nek wel omdraaien. Maar wat dan? Wat zou je kunnen doen? Zeker met de huidige banenmarkt. Had je een andere opleiding moeten doen. Hoewel. Met andere mensen slapen was waarschijnlijk effectiever geweest. Is het nu te laat voor. Wie wil jou nu nog? Over grafkoppen gesproken. Je zou toch echt wel wat zon kunnen gebruiken. Het klinkt eigenlijk ook best lekker. Alles inclusief. Hoef je in elk geval eens echt helemaal niets te doen. En het kan echt. Anders dan de deken over je kop trekken en de rest van de winter in bed blijven, zoals vanochtend je plan was. Gaan dan maar. Genieten. Dat kun je toch nog wel? Maar elke dag die begint met een stralende zon op het strand, eindigt met verbrande schouders en zand in je bed.