Het water streelt mijn blote voeten, de warme wind zucht mijn haren in de war. Hier zit ik dan, aan de rand van een hemelsblauw zwembad. De zon genadeloos op mijn gezicht terwijl mijn ogen branden van de tranen die niet mogen zijn. Ik ben gelukkig, ik ben gelukkig, ik heb toch zo’n geluk gehad: een mantra dat ik maar blijf herhalen om mezelf te overtuigen. Het regende hard toen ik naar het krantenwinkeltje in het centrum wandelde. Mijn paraplu als een scherm tussen mezelf en de rest van de wereld. ‘Geef maar mevrouw, dan kijken we of u iets heeft gewonnen’, de man achter de balie neemt mijn papiertje van de loterij aan en steekt het in een machine. Een paar biebjes later was ik de gelukkige eigenares van het winnende lot. Een reisje naar de Canarische eilanden, vol pension, alles erop en eraan. De koning te rijk, ja dat moest ik zijn, maar dat was ik niet. Zou een reisje mijn bloedend hart kunnen helen? Het leven was donker, alles leek zijn glans verloren te hebben. De harde, snijdende wind en de regen die me doorweekte, paste perfect bij mijn gemoed. Weg willen spoelen door het putje van het riool in de goot, weg. Ach, even weg, het zal me misschien goed doen. De warmte, eten waar ik zelf niet voor moet zorgen, mensen om me heen. Ja, mijn gedachte verzetten, vluchten zoals je wil, ik moet gewoon gaan hield ik mezelf voor. Nu zit ik hier, tussen allemaal blije mensen die zich volvreten met zo’n blauw bandje rond hun pols dat hen gemerkt heeft als luxe beesten. Ik heb mijn bandje afgedaan en aan een zwerver gegeven die op de hoek van de straat van het hotel op de stoep zat. Ik kan toch niet eten met een maag die op slot zit. De zon kan mijn zwarte gedachten niet wegbranden. Nee ik mis de regen en de koude wind die schrijnend de tranen over mijn wangen blaast. Het contrast kan niet groter zijn nu. Ik MOET gelukkig zijn, zucht.