Ik zit op een bankje aan de Schelde. Het is koud, het waait, de wind stuwt het Scheldewater in grote golven naar de Noordzee waar de rivier zich naar toe haast. Druppels koud water spetteren in mijn gezicht en op de pels van mijn trouwe labrador die aan mijn voeten ligt. Dagelijks maken de hond en ik wandelingen op de grasreep die tussen de Schelde en de stad Antwerpen is aangelegd. Het zijn voornamelijk korte wandelingen, want de regen blijft maar met bakken uit de grauwe hemel vallen. Een mens wordt er chagrijnig van. En te weten dat op andere plaatsen op de wereld de zon schijnt, maakt dat mijn humeur er niet op verbetert. Nog erger wordt het als ik denk aan de inhoud van de brief die in mijn jaszak knispert. Ik heb een zonovergoten vakantietrip gewonnen. Als ik toehap spetteren er volgende week warmwaterdruppels in mijn gezicht terwijl ik aan de rand zit van een luxueus zwembad in Aruba. Maar wil ik dat wel? Een aantal jaren geleden heb ik veel reizen gemaakt en veel gezien. In Rome waren bedelaars bij alle kerken en fonteinen. In Tokio werden de kippen levend geplukt, men wil een verse kip maar niet voor de veren betalen. Ik wandelde over de Chinese muur en liet me vertellen hoeveel doden er waren gevallen bij de gevechten tegen Mongolië. Ik keek naar kinderen in een vervuilde rivier in Delhi die zich amuseerden met de waterratten uit hun holen te verjagen. Hun vaders zwoegden in een verzengende hitte achter de ploeg, getrokken door uitgemergelde karbouwen die door de natte desa's sjokten. In Istanboel gruwde ik bij het zicht van de vissers die levende visjes aan een koord regen om bij de volgende visvangst te gebruiken. In kleine, donkere kamers zaten bleke kinderen onze westerse kledij te naaien. Op de luchthaven in Moskou werden we gefouilleerd door gewapende soldaten. Bij de poort van een klooster dat bezocht werd, lagen zieken en mismaakten. Ook hier weer gewapende mannen. Het was koud, veel kouder dan in mijn stad aan de stroom. Ik blijf lekker hier!