TIEN Ik zit nog op de bank en de kat strijkt langs mijn benen. De brokjes zijn op. Alsof het geen geld kost. Slapen, schijten, eten, iets anders doet het kreng niet. De onverzadigbare veelvraat. En ik heb nu toevallig even geen zin om op te staan en zijn bak bij te vullen. Niet eens om op te staan. Koffie te zetten. De gordijnen open te trekken. Nergens zin in. Ik zou kunnen stofzuigen. Of de borden en pannen met aangekoekte etensresten opruimen. Als ik zin had. Er ligt een stapeltje reclame op de eettafel en het stoort me niet. Het kan me niet schelen. Nul komma nul. En de post ligt erbij: rekening voor m’n APK, vier of vijf TV-kranten, nog in cellofaan, twee niet bijster originele kerstkaarten - waarvan één van de achterbuurman, paar bankafschriften, een oproep voor een bevolkingsonderzoek. En ze kunnen allemaal het rambam krijgen. Ook die gast van gister, van dat telefoontje. -Komt het u gelegen mevrouw? -Ik heb toch zo’n geweldig nieuws voor u mevrouw! -Gaat u er even bij zitten, mevrouw, en houd u vast … -10 dagen Ibiza, mevrouw! Ja, u hoort het goed. 10 hele dagen Ibiza! Ge-fe-li-ci-teerd! 10-10-10-10-10. Geheel verzorgd natuurlijk! Wat zegt u me daarvan? Is dat fijn of niet? Ik wist niet wat ik zeggen moest. Hij bleef aandringen. Wilde weten wie ik mee zou nemen. Of ik vaker op vakantie ging. Of ik wel eens eerder iets gewonnen had. Wat mijn favoriete vakantieland was. En ga – gaap - zo maar door. Ik luisterde allang niet meer. Pas toen de comedy onderbroken werd door reclame, drong tot me door dat ik geen flauw idee had waarmee ik die prijs in de wacht had gesleept. Het kon me nul schelen.