Het ding tussen de vrouw in de buurt en haar was een tafeltje. Dat had de vrouw bij het grofvuil gezet en zij in haar tuin. De vrouw had haar gezien en was haar achternagekomen. Of ze het tafeltje terug wilde hebben? De vrouw kwam haar vreemd over. Vettig opglanzend met uitpuilende ogen. Zo leerden ze elkaar kennen. Kwamen zij elkaar tegen op straat, gingen de gesprekken over het tafeltje. Hoe blauw het wel was, zo mediterraan. En of ze er bloempotten op had gezet. De vrouw sprak met niemand, behalve met haar. Zij schreed voort met een minuscuul hondje, de rits van haar broek open, de boezem bezaaid. Haar conversatie bestond uit plompverloren afgebeten zinnetjes. Bij de kassa in de supermarkt kon zij haar zeggen: morgen word ik aan mijn kut geopereerd. Mijn man gaat niet mee. Dit zei ze niet zacht. Een andere keer, als zij op haar bankje voor het huis zat, stond de vrouw stil en zei: Mijn man zegt dat ik een gore hoer ben. Zij ging nooit zitten. Door de jaren heen dijde de buik van de vrouw uitzonderlijk uit. Zij liep de hele dag, van de ene winkel naar de andere, om haar man te behagen. Mijn hond is dood en het vuur is uit, was een andere mededeling. De liefde voor haar door niemand geziene man was onmetelijk en haar gezicht bleef onbeweeglijk. De enige keer dat zij enigszins emotie vertoonde, was toen zij zei dat zij een prijs hadden gewonnen. Haar man had gezegd dat zij niet mee mocht op vakantie, hij ging liever met vrienden.