Met een murwe uitdrukking op mijn gezicht kijk ik toe hoe de lichtblonde labrador die voor me loopt me met zich meetrekt. De pup is net een jaar oud en begint zijn kracht steeds meer te ontdekken. Een kracht waarvan ik helemaal niet wil dat hij hem heeft. Honden moeten lief zijn en zacht. Aaibaar… droog. Het beetje liefde voor het dier dat ik na deze rotwandeling nog voel, verdwijnt weer direct bij de gedachte aan hoe nat hij wel niet is. Daar gaat m’n vloer. En bank. En broek. ‘Ik wilde niet eens een hond’, brom ik zacht voor me uit. ‘Mag baasje je zo meteen lekker afdrogen, hè Max?’ roep ik naar de hond, terwijl ik mijn man niet-hoorbaar uitdaag. Zodra ik de deur open (en bijna uitglijd door de natte tegels van mijn gang) hoor ik de telefoon. ‘Shit’, roep ik zonder na te denken. Ik laat de hond los, besluit hem later wel los te koppelen van zijn riem en gooi de deur achter me dicht. Met jas nog aan ren ik naar de telefoon, waarna ik hem opneem. ‘Mevrouw goedemorgen, bel ik gelegen?’ Ik wil nee roepen, maar brom instemmend. ‘Ik heb goed nieuws… u heeft een vakantie gewonnen… Naar Ibiza.’ Ik merk dat mijn hoofd wat duizelt. ‘Oh, wat geweldig’, zeg ik tegen de man aan de andere kant van de lijn. ‘Ik hoop dat het een erg leuke vakantie voor je wordt. Veel plezier nog hè?’ Ik druk de telefoon hoofdschuddend uit. Daarna kijk ik op naar de klok. Twaalf uur? Bellen zulke mensen niet meestal rond het avondeten? Een harde blaf brengt me terug bij realiteit. ‘O, je riem,’ roep ik naar de hond, die inderdaad mijn hele vloer vies heeft gemaakt. Oh, wat zou dat toch fijn zijn… een wereld waarin zulke prijzen écht weg worden gegeven.