Als je alles hebt gehad, krijg je dit nog. Een prijs. Naar de zon. Als het nou naar een ondergrondse grot was, oké, maar de zon is wel het meest gehate natuurverschijnsel dat er bestaat op het ogenblik. Ik zie het even niet meer zitten. Het is een zware depressie, zegt die arts. Mij vrijwillig blootstellen aan zonnestralen is mishandeling. Die stralen steken mij. Dat licht verblindt mij. U mag de bestemming van de reis zelf kiezen, lees ik. “Gefeliciteerd met uw reis naar de zon”, staat er in hoofdletters. Ik denk dat ik het aan mijn moeder geef. Ben ik er vanaf. Wanneer heb ik meegedaan aan dit vrolijke gesodemieter? Zeker toen ik nog gewoon was. Ik bel mijn moeder. 'Mama, wil je naar de zon?' vraag ik. 'Waarom, kind,' zegt zij argwanend en ik vertel van die prijs. Zij gilt als een viswijf door die telefoon, je wil het niet weten. 'Je gaat, het is goed voor je' en dat soort raadgevingen schreeuwt zij mij toe. 'Nee, jij moet het doen, zoiets is persoonsgebonden.' Durft ze te zeggen. Onderaan de brief staat het inderdaad. Persoonsgebonden en niet overdraagbaar of inwisselbaar. Het lijkt wel of ze het over een ziekte hebben, verdomme. De bestemming mag ik zelf uitzoeken. Onder mijn elektrische deken kijk ik op mijn i-pad, als ik niet ga krijg ik zoveel gezeik aan mijn kop. Gewoon googelen naar het meest depressieve gebied in zonnestralenland. Waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb natuurlijk. Ik heb nergens zin in. Soms in eten. Ik heb alle weersvoorspellingen nagetrokken en ik kom uit in Noord -Italië. Daar regent het volgens die weersvoorspellingen van 14 dagen, het meest. Over tien dagen is de temperatuur extreem laag. Allemaal van die zwarte wolken staan erbij. Het gaat regenen en onweren, de temperatuur is vreselijk laag. Mooi zo. Een rugtas is genoeg, geen gesleep met een koffer. Ik blijf gewoon zeven dagen binnen in dat appartement en laat pizza's bezorgen. Zal ik die maffe psycholoog afbellen dat ik niet kom, omdat ik weg ben? Misschien stort ik daar wel van een rots.