Bijna 40 jaar heb ik gewerkt en het ontslag valt me zwaar. Ineens zit ik hele dagen thuis. Enthousiast en vol vertrouwen schrijf ik echter op vacatures. Immers, ik heb uitstekende referenties, ben goed in mijn vak en beschik heel veel ervaring. Maar na 6 maanden bestaan jouw dagen nog steeds uit het uitlaten van de hond, het schoonmaken van het huis en het doen van de boodschappen. Ik ga me steeds kleiner en nuttelozer voelen. Waar ik eens de spil van de afdeling was, of de sparring partner van een CEO, lijkt de hond nu de enige te zijn die blij is met mijn aanwezigheid in huis. En ondertussen komt de ene na de afwijzing binnen. Het is opmerkelijk hoeveel andere profielen beter aan de gestelde functie-eisen voldoen. Nooit wordt mijn leeftijd als reden gegeven, want dat is verboden. Hoe kortzichtig kan men zijn? Ik ga niet meer stappen in het weekend, en sta iedere ochtend fris en fruitig om 07.00 uur naast mijn bed. Ik ben flexibel en hoef niet meer om 17.00 uur naar huis te hollen om kinderen van de crèche te halen. Ik ben loyaal en hoef niet meer te jobhoppen. En dan heb ik het niet eens over de premies die bedrijven ontvangen als zij oudere werknemers in dienst nemen. Maar na een onrustige periode volgt de berusting. Ik heb bijna 40 jaar gewerkt. Dat is genoeg. Ik besef dat het nu tijd is voor de andere generatie. Waarom zou ik er niet gewoon het beste van maken? Ik geniet steeds meer van de kleine dingen van het leven, zoals een spontane strandwandeling op een mooie voorjaarsdag, of een boek lezen in mijn gezellige tuin. Ik geniet intenser van het leven, omdat ik besef dat mijn aandacht moet veranderen, niet de situatie. En dan krijg ik bericht van de keukenwinkel. Met mijn slagzin heb ik een vakantie naar Aruba gewonnen! En hier lig ik nu, starend over de blauwe zee, cocktail in de hand, en de zon stralend aan de hemel. Genieten! Nu nog iemand vinden die mijn rug in kan smeren.