#80 Op de uitkijk

Haar gezicht was niet te herkennen in de kap waarin het verstopt zat. Twee lokken verklapten dat het om een blondine ging. Ze wandelde over de met mos beklede pier op een tempo waarmee je geen wereldrecords zal breken. Haar blik op oneindig, de handen in de zakken van haar jas en met een lichaam dat een strijd leverde met de gladde plekken op de golfbreker. Een misstap zou haar op dit ogenblik in het zand doen belanden, maar over een tiental meter haar verdrinkingsdood betekenen. De wind bracht de twee blonde stukken haar naar een kant, het ene al wat langer dan de andere. Ze bukte zich en leek iets op te rapen. Ze draaide zich om en liep naar waar ze vandaan kwam. Twee, drie keer schoof ze uit en hield ze zichzelf nog net recht dankzij het optreden van haar rechtse hand als steunpilaar. Een brede glimach stond op haar gezicht. Een lach die er daarvoor nooit was geweest? Op het briefje was een boodschap geschreven. 'Draai je om en loop naar me toe. Als je een man ziet staan met een rode jas, dan mag je naar de zon op reis. Tien dagen weg.' Het was al de twaalfde keer dat ik waarschijnlijk het leven van een depressieve vrouw kon redden. Die man in het rood was ik. Charline mocht naar Tenerife.