De zilte zeelucht lijkt voor zijn kapsel wel te werken, maar zijn hakken zwikken ongemeen op de rotsen. En dan die legging, dat ding is zo strak, die kan elk moment knappen. Niet kijken. Niet. Kijken. “Ik eis een betere toekomst.” “Ik geloof niet dat we hier in een positie zijn om -” “Vandaag hier, morgen vertrokken.” “Dat lijkt me rijkelijk optimistisch.” “Laat me naast je slapen.” “Pardon?” “Laten we de nacht samen doorbrengen.” “Ik weet niet -” “Ik kan het niet uitleggen.” “Neuh.” “Ik blijf vergeten ...” “Wat?” “Het is niet gemakkelijk.” “Vertel mij wat.” “Ik ben ongewassen en op de een of andere manier enigszins ontdaan.” “Volstrekt de weg kwijt, zul je bedoelen.” “Een ruimte rariteit.” “Een idioot.” “Haal me niet onderuit.” “Sorry. Maar je conversatie neigt een tikkeltje naar het surrealitische.” “Laten we dansen.” “Dansen?” “Dansen met de grote jongens.” “Er is hier niemand.” “Dansen op straat.” “Er zijn hier niet eens straten!” “Magische dans!” Ik wou dat hij zijn lange jas weer aandeed. Die broek is echt te strak.