@Marietje "Monniken gebruikten bij Kamishibai zogeheten emaki (rolposters met een afbeelding) om verhalen te vertellen met een moraal aan een (meestal) ongeletterd publiek." Is dat wat we voor je zijn... een stel Analfabeten??? Oké oké, dat zal zeer zeker niet het doel zijn ;)

Het verhaal intrigeert mij. Vooral ook hoe je het begint. De poster (de vertelprent) die een waar paradijs laat zien en zodra je je verhaal begint te vertellen zoom je in feite in en begint de tijd te lopen. We zien hoe twee mooie mensen langzaam veranderen in twee overlevenden die ondanks de veranderingen nog altijd het basisprincipe van liefde handhaven. Het heeft een heel subtiel en fijn verloop. De laatste zin heeft iets Kafkaesque. Lijkt wel of ze langzaam veranderen in een nieuwe gedaante. Zeer prettig om te lezen en deze ongeletterde weet nu ook wat een Kamishibai is, dank daarvoor :) :thumbsup:

@Marietje, @Richard heeft al feilloos je verhaal ontleed. Ik ben zo trots op hem. :nod: Wat ik mij afvraag, gebeurt het nooit in je verhalen dat hp op een afzichtelijke man stuit? Zonder rollende bi- of triceps, sixpacks, bossen krullen, hese stemmen, afzakkende jeans, etc.? Eentje die een slechte adem heeft, vet haar, die niet kan kreunen en bij het minste of geringste met een mes steekt? ;) Wat is er met de voeten? Op de poster staan ze niet en dan verkleven de tenen. Worden het zwempotigen? Aparte, fijne invulling. Ook op jou ben ik trots. :nod:

@Marietje, jij loopt altijd over van vragen.

Het beeld: [Oef! Hij is sexy en hij weet het.] Voldoende? En noem de paus niet leuk.

In zeemeerminnen veranderen? Jouw fantasie ontstijgt de mijne.

Op social media wordt juist de liefde gepropageerd van de jongere man versus de rijpere vrouw.

Wat is er loos met jouw cougarman?

En nee, ik vind de vrouw niet dominant. Ze is gewoon lekker zichzelf.

Tot slot: de moraal. Heb de dikke/dunne/jonge/oudere vrouw lief?

Kort en bondig verteld. Naar mijn smaak iets te staccato, maar dat zal de invloed zijn van de Kamishibai. Hoewel ik me kan voorstellen dat die vertellers er meer woorden aan gespendeerd zouden hebben. Ik kan die twee wel invoelen. Die hebben elkaar gevonden, die rollebollen de hele dag over elkaar en het strand en donderstenen wat. Ik liep eens over een zwart vulkanisch strand in Griekenland. Het zand was vervuild met klonten teerachtige olie. Mijn tenen kleefden toen ook aan elkaar. Gelukkig was ik niet gedoemd tot een permanent verblijf in zee. Ik begrijp niet goed wat de functie van de intro is. Met plezier gelezen, dat wel. Taalziertje: beide >> beiden

Dag Marietje, Deze alinea's vind ik erg mooi! Eten wordt een jacht, bestek vingers. De natuur onze manicuur. Een stoel wordt een stronk, het bed bladeren. We zijn elkaars deken. Geen bereik, geen referentiekader. De hemel is de klok. Overlevingskracht vervangt de sportschool. Oerdriften vullen de tijdloosheid. Inmiddels zijn stoppels de prikfase voorbij. Eelt vervangt zijn Nikes. Zijn haar draagt hij in een slordige knot. Zijn lieve glimlach is gebleven. Graag gelezen. Romantisch en humoristisch. :p

Ik snap ook niet helemaal wat dat beeld ervoor nou eigenlijk toevoegt - kennelijk de hint van Neptunus, maar waarom ...? Dacht bij verklevende tenen aan zwemvliezen, niet aan staarten en heb de moraal ook nog niet zo 123 doorgrond, geloof ik, behlve zoals hij in d etitel staat. Maar las wel met veel plezier je verhaal, het heeft iets realistisch in mijn simpele beleving (en dt maakt dan juist de onrealistische elementen leuk).

Gelukkig weet jij ook goed hoe je een wit voetje moet halen. :)

O ja, Marietje? Heb ik witte voetjes gehaald? Vertel!

Een mooie eerste opzet, maar het verhaal komt op mij een beetje over als een allegaartje. Net als Blavatski ben ik erg gecharmeerd van de alinea. Eten wordt een jacht, bestek vingers. De natuur onze manicuur. Een stoel wordt een stronk, het bed bladeren. We zijn elkaars deken. Geen bereik, geen referentiekader. De hemel is de klok. Overlevingskracht vervangt de sportschool. Oerdriften vullen de tijdloosheid. Echt een pareltje. Alleen wel een exotisch eiland in een verhaal dat verder leest als een natte droom uit een chicklit. Wat prima is maar niet mijn genre. De extra lagen die op verdieping moeten wijzen kan ik er dan ook niet goed in terugvinden en maakt zinnen als Oef! Hij is sexy en hij weet het. Ik trek mijn buik in. Nog platter dan ze lelijk zijn. Ik zou de geliefde alinea bewaren en in een verhaal verweven waarin het meer thuishoort. Nu zou ik het pareltje gemist hebben omdat de context ervan me weinig aanspreekt.

trouwens, om terug te komen op de moeilijke combi van chicklit, moraal en kamishibai, heb ik 3x je titel moeten lezen om de wijsheid erin te zien; ik zag steeds staan dat elk paradijs zijn prins had :o vermoedelijk toch vooral ingegeven door mijn verwachting bij jouw naam