Vind ik het erg om alleen op dit onbewoonde eiland te zijn? Dit is de vraag die ik mij elke avond stel wanneer ik ga slapen in mijn zelfgemaakte hut. Voor de geciviliseerde wereld is deze hut een krot. Voor mij is het een paleis. Ik ben mijn eigen architect geweest, mijn bouwheer, mijn lastige klant die alles perfect wilde hebben en uiteindelijk mijn eigen timmerman, mijn eigen metser en loodgieter. Het uitvoeren van het bouwplan had mijn geest zodanig bezig gehouden dat ik me niet meer druk maakte om het feit dat ik vast zat aan een oceaan, een strand, enkele palmbomen en bessendragende struiken. Er is hier geen levende ziel te bekennen. Geen grappige aap om mee te spelen, geen kaketoe om mee te praten, geen geit om te melken, geen haas om te strikken. Mijn dieet bestaat uit kokosnoten, kokosmelk en zurige bessen. De oceaan is gevuld met zeevruchten die ik vang met een zelfgemaakte hengel en rooster op een vuurtje dat ik vertroetel als een pasgeboren baby. Roken is ongezond maar ik dank de hemel dat ik een verstokte roker ben. Ik vond sigaretten en een aansteker in mijn rugzak. Het is vreemd om helemaal alleen op de wereld te zijn, om helemaal op jezelf terug geworpen te worden. In de eerste weken had ik het er moeilijk mee, maar ik begin me steeds vrediger te voelen. Geen drukte, geen lawaai, geen haast om ergens acte de présence te geven. Ik slaap, ik wandel langs het strand, ik stoei met mezelf in de golven en kijk naar mooie zonsondergangen. Soms vaart aan de horizon een schip voorbij. Op een dag zal ik proberen de aandacht te trekken, maar nu nog niet, nu nog even niet. In mijn vorig leven was ik een bekend persoon. Met een overvolle agenda, met iedere week een jetlag, met op geld en seks beluste mensen om me heen. Ik heb er geen zin meer in. Punt uit. Ik doe niet meer mee. Terwijl ik op visvangst ben valt me iets bijzonders op. Een stip op de oceaan. De stip komt zo dichtbij dat ik een man op een surfplank herken. Ik vloek hartgrondig. Welke idioot durft mijn paradijs binnen te surfen?! De idioot springt van zijn plank en loopt met afgemeten stappen naar me toe. Waardig, ondanks zijn hoge lieslaarzen en een kletterende sabel aan zijn zij. Het generaalsuniform zit hem als gegoten maar kan de brede buikomvang niet verbergen. Een rijtje indrukwekkende medailles onderstrepen zijn waardigheid. Onder een blauwe steek priemen intelligente ogen die mij keuren. Ik onderdruk de neiging om in het gelid te springen. “Ik heb gehoord, mijnheer Depp dat U in Uw volgende film een markante persoonlijkheid uit het verleden moet vertolken. Tijdens de jaren dat ik eenzaam op een eiland verbleef, heb ik mijn mémoires geschreven. De geroosterde vis ruikt heerlijk. U zou mij te dineren kunnen vragen. Daarna kunnen we samen mijn mémoires doornemen. U gaat de rol van Uw leven vertolken.”