#79B - Zeg maar dag aan je carrière

“Uw echtgenote is ervan overtuigd dat u bij een andere vrouw was, meneer Eastwood.” Ondanks hun ondoorgrondelijke blikken, behandelden ze hem met voorkomendheid. Was hij maar bij een andere vrouw geweest. De oudste agent schraapte zijn keel. “Heeft u ons iets belangrijks te melden, meneer Eastwood? En mag ik vragen, wat hebben deze te betekenen?” Hij hield een plastic tas omhoog waar een gescheurde bontjas en een paar laarzen doorheen schemerden. “Herkenbaar, maar ik draag geen gescheurde kleding. Ik verdien genoeg.” God, wat verlangde hij naar een sigaret. Ziekenhuislucht benam hem de adem. “Ahem,” de jongste agent kuchte, “de verpleegsters waren overijverig om u te ontdoen van jas en laarzen, meneer Eastwood. Het is er een beetje…hard aan toe gegaan.” De agent lachte schaapachtig. Hij kneep zijn ogen dicht terwijl zijn mondhoek omhoog ging. Wat had hij die vrouwelijke aandacht gemist. “Meneer Eastwood?” Het klonk nu dringend en verwijtend. Alsof hun tijd te kostbaar was om met een bekend acteur om te gaan. “Juist… Ik kwam van een borrel en wou nog eens oudjaar met Maggie vieren. Er moest ergens een storing zijn, de verkeerslichten versprongen continu. Ergerlijk lang. Toen ik op mijn horloge keek, was het net twaalf uur. En tegelijk die stormvlaag waardoor mijn wagen tegen de lichten werd gesmakt.” De hoofdpijn die erop gevolgd was, had hem de keel toegeknepen. “Heb je een shaggie voor me?” De agenten wezen afwachtend zijn vraag weg. Geen sigaret dus. Hij werd kregelig. “Weet je hoe het voelt om 43 jaar verder te zijn in ditzelfde lichaam?” De agenten knipperden met hun ogen om de doffe ellende in zijn stem. “Vijf vrouwen hielpen me overeind, ze dachten dat ik een dronken exhibitionist was.” Zijn kin wees verduidelijkend naar de zak. “Ze negeerden me verder. En toch sjokte ik met hen mee.” Hij snoof door zijn neus. “Samen op stap. Ze praatten niet tegen me of tegen elkaar. Alle aandacht ging naar een zwart ding op hun hand. Ik hoorde er stemmen uitkomen, telefoonsgewijs. Ik keek naar de vrouw naast mij en zag tot mijn ontzetting mezelf op een scherm. Een foto leek me onmogelijk op die korte tijd. En dan begonnen de knallen in de lucht. Die meiden begonnen te gillen en elkaar vast te pakken. Gelukkig Nieuwjaar. Voor mij was middernacht al lang voorbij. ‘En wat wordt 2016 voor jou, vreemdeling?’ Ze keken me aan met van die onverschillige heb-geen-zin-maar-moet-het-wel-vragen ogen. Ik wankelde om het jaartal, en nog meer omdat zelfs mijn naam verloren ging… in de volgende eeuw.” De agenten fronsten naar elkaar. “Ik trok zo een toestel uit de handen van één van hen en rende weg van die onwezenlijke wereld. Ik moest wegspringen voor een aangierende auto en knalde met mijn hoofd ergens tegenaan. En hier ben ik wakker geworden.” De agenten namen behoedzaam het glanzende, platte voorwerp over dat hij hen aanreikte als was het een levensbedreigend wezen. Ze bleven verdoofd staan. “Ik was een vreemdeling zonder naam.” Het beeld van vrouwen die hem jaren later geen blik zouden gunnen bleef op zijn netvlies hangen. “De vreemdeling zonder naam,” herhaalde hij, de woorden naproevend. Hij grijnsde. “De moeite van een filmtitel waard.”