‘Bedankt voor de koffie.’ Agent Spencer stond met de armen over elkaar in de hoek van de ruimte. Zijn collega Hill zat tegenover me. Hij had mijn smartphone in zijn hand. ‘Gisteren zei ik nog tegen mijn vrouw; wat een larie dat Star Trek, rare ruimte kwibussen, met hun vreemde walkie talkies. En nu heb ik er zelf één in mijn hand. De datum leest 1 januari 2025. Mag ik daaruit afleiden dat u… van de toekomst bent?’ Agent Spencer schoot in de lach. ‘Rustig Spencer, laat de knappe man praten.’ ‘Alles wat ik zal vertellen, zult u afschrijven als lariekoek, het heeft geen enkele zin om u uitleg te geven.’ Hill boog zich voorover en staarde me indringende aan. ‘We gaan nergens naar toe, praat.’ ‘Oké, ik ben inderdaad van de toekomst. Uit een tijdperk waar tijdreizen mogelijk is.’ ‘Belachelijk!’ kwam Spencer er weer tussen. ‘Spencer, nog één keer en je kunt de ruimte verlaten!’ Spencer werd vuurrood, maar wist zich in te houden. ‘Ja, baas.’ ‘Ga verder, schoonheid.’ Ik knikte. ‘Waar was ik? Oh ja, het tijdreizen. In 2025 weet de slimste mens op aarde, Professor Brink, het ruimte-tijdcontinuüm open te breken en heeft het mogelijk gemaakt om terug in de tijd te reizen. Om het reizen te realiseren heeft ze een bontjas ontwikkeld, gemaakt van otterhaar, uit onderzoek bleek dat hun haar een elektrische lading afgeeft en in de combinatie met een pot pindakaas met THT 22-05-2014, dat tijdreizen mogelijk word.’ Het werd stil in de ruimte, agent Hill’s mond stond wagenwijd open. ‘Waarom bent u dan naar deze tijd afgereisd?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Drukt u maar eens op dat schermpje daar.’ Agent Hill tikte tegen het scherm en er kwamen twee balkjes op het scherm die een blokje heen hen weer vervoerden. ‘Wat is dit?’ ‘Wij noemen het Pong. Ik ben hierheen gestuurd om een videospel te ontwikkelen, want Professor Brink is er van overtuigd dat videospellen het beste is dat mensen ooit zal overkomen.’ Spencer kwam er bij staan en werd er helemaal warm van. ‘Het is net als voetbal, of tennis! Geniaal!’ ‘Juist, binnenkort zal de hele wereld dit spelen.’ Beide agenten waren laaiend enthousiast. ‘Ik vind dit een hele goede uitleg. Alleen snap ik één ding niet. Waarom noemde de verpleging in het ziekenhuis u, Clint Eastwood? We hebben er al één in Hollywood zitten. ‘Ik denk dat mijn Cowboylaarzen dat het beste kunnen uitleggen.’ Ik trok mijn laarzen uit en zette deze op de tafel. De linker laars begon te praten. ‘Dit is professor Brink. De man die u voor u ziet is een androïde die de gedaante aanneemt waar mensen op geilen. Ik had er in het begin wat moeite mee maar het went.’ ‘Dat lijkt me zeer plausibel, Spencer, kom we gaan verder met het inventariseren van de drugsvangst, groetjes.’